Witam serdecznie i prezentuję dziś cudnie wiosenną sesję rzodkiewkową z jej główną bohaterką- zaskakująco dobrą zupą z rzodkiewek i szalotek. I nie to nie jest chłodnik lecz zupa na ciepło z prawdziwego zdarzenia. Cała rzodkiewkowa sesją powstała na zlecenie magazynu Moje Gotowanie do kwietniowego wydania, które można już znaleźć w kioskach. Znajdziecie tam przepisy na ciekawe podanie rzodkiewek w temperowanym maśle- idealne na przyjęcia (no spójrzcie tylko na zdjęcie powyżej!), jest też receptura na kiszone rzodkiewki (jedliście kiedyś? – jeśli nie koniecznie spróbujcie!). Zdradzam też sekrety mojego idealnego twarożku rzodkiewkowego, który wiosną zawsze podaję z młodymi ziemniaczkami, mniam! I na koniec moje odkrycie tegorocznego sezonu, prosta sałatka z rzodkiewką i koprem włoskim podawana na ricottie- to połączenie smaków mnie zaskoczyło i skradło moje serce. Szczególnie, że dzisiejsza sesja powstawała na Sycylii gdzie koper włoski jest najsmaczniejszy na świecie a i ricottę bardzo zacną mają 🙂 Przy całej sesji asystowała mi moja nieoceniona asystentka Anna Simon, dzielnie gotując i przygotowując wszystkie potrawy do tego materiału. Oj czegośmy nie przeżyły podczas powstawania tej i kolejnych 5 innych sesji, które pojechałyśmy robić na początku marca na Sycylię 🙂 To był jeden z najbardziej „przygodowych” wyjazdów w mojej ponad 5 letniej praktyce zawodowej. Mam nadzieję opisać Wam to wkrótce na blogu.
A tymczasem dziękuję bardzo Ani- bez której na pewno nie dałabym rady- Aniu- jesteś NIEOCENIONA!
A Was wszystkich zapraszam na zupę- naprawdę pyszną- zresztą sami spróbujcie.
RZODKIEWKOWA ZUPA Z SZALOTKAMI
(zaskakująco pyszna)
5 pęczków rzodkiewki + do dekoracji
5 małych szalotek
2-3 łyżki masła
2 łyżki miodu
3 szkl bulionu warzywnego
200ml śmietany
sól, pieprz
na grzanki:
2-3 kromki z bagietki
1,5 łyżka masła
1/2 szkl mleka (spienione jak do cappuccino)
Cebulę obrać i posiekać, zeszklić na maśle dodać pokrojone w drobną kostkę rzodkiewki i lekko obsmażyć, dodać miód, znowu lekko podsmażyć i zalać gorącym bulionem. Gotować pod przykryciem do miękkości warzyw, zmiksować ze śmietaną na gładki krem, doprawić solą i pieprzem do smaku. Można dodać parę kropli soku z buraka dla pięknego koloru. Na grzanki: z kromek bagietki odkrawamy skórki, resztę kroimy w drobną kosteczkę, na patelni rozgrzewamy masło i smażymy na nim grzanki do złotego koloru. Dekorujemy zupę dużą ilością grzanek, posiekanymi świeżymi rzodkiewkami i odrobiną spienionego mleka.
Witam Was serdecznie i pozdrawiam ze słonecznej Sycylii gdzie właśnie jestem- tym razem nie z grupą kursantek tylko w pracy. Co tu robię? To co zawsze – gotuję, stylizuję i fotografuję. Dlaczego aż tak daleko od domu? A dlaczego nie?
Luty i marzec to dla fotografa kulinarnego współpracującego z czasopismami najtrudniejsze miesiące w roku. Dla niektórych wydawnictw pracuje się z 3 miesięcznym wyprzedzeniem. Łatwo więc policzyć, że w lutym muszę wyczarować na zdjęciach- maj a w marcu- czerwiec. I na dodatek dla magazynów, które chcą widzieć na zdjęciach lokalne i sezonowe produkty.
Kto mnie zna wie, że ja naprawdę potrafię być kreatywna w swojej pracy ale cudotwórcą nie jestem. Nie zrobię pięknych zdjęć o poziomkach w lutym w Polsce bo po prostu nie mam poziomek, nie mówiąc już o poziomkowych listkach, kwiatkach etc. Nie mam też dobrego światła za oknem – a dla Waszego dobra odpuszczę sobie używania niecenzuralnych słów opisujących co czasami sądzę o zimowym świetle za oknem mojego studia.
Bardzo szybko więc w swojej pracy fotografa zorientowałam się, że żeby nie zwariować w tym zawodzie trzeba pracować „na zapas”, tzn. fotografować sezonowo. Poziomki w czerwcu, jabłka we wrześniu, szparagi w maju a grzyby we wrześniu. Wtedy wszystko wychodzi na zdjęciach lokalnie, sezonowo i naturalnie.
Oznacza to, że fotografuję najczęściej w systemie „rok do przodu”- aby wykonane sesje w następnym sezonie zaproponować współpracującym ze mną magazynom i agencjom. Wielu fotografów twierdzi, że to hazard bo nie wiadomo co magazyny zamówią w następnym roku ale mnie osobiście jeszcze się nigdy nie zdarzyło abym nie sprzedała wyprodukowanych w takim systemie sesji. Z reguły schodzą na pniu bo prezentowane na nich produkty nie pochodzą z supermarketu lecz z mojego ogródka i to na zdjęciach zawsze się obroni:) 2018 rok był jednak bardzo szczególny w moim życiu (powinnam raczej napisać bardzo trudny) i nie miałam w nim przestrzeni do fotografowania na zapas- tak naprawdę ograniczyłam swoją pracę zawodową do niezbędnego minimum i zajmowałam się zupełnie czymś innym.
Niestety wszystko w życiu ma swoje konsekwencje- moje są takie, że przyszedł felerny luty i marzec a ja nie mam sesji zrobionych poprzedniego lata i jestem zupełnie do miesięcy letnich nieprzygotowana. A zakontraktowaną pracę trzeba wykonać i materiał wysłać do magazynów i agencji. A tu za oknem ciemno, ogródek pod śniegiem, w sklepach „plastikowe” warzywa i inspiracji brak.
Długo się więc nie zastanawiałam tylko spakowałam walizkę pełną gratów do stylizacji i poleciałam w stronę słońca- czyli na moją ukochaną Sycylię. Mam tu wszystko czego mi trzeba- cudowne miejsce gdzie wynajmuje mały pokoik z wielką kuchnią. Lokalny targ warzywny- na którym pełno świeżej zieleniny, warzyw, owoców. Mam słońce i światło jak marzenie, mam widok na dymiącą Etnę za oknem a przed tym oknem drzewo całe obwieszone cytrynami.
No i tak to ja mogę pracować!!!
A oprócz tych wszystkich wspaniałości mam u boku moją ukochaną pysznie gotującą asystentkę- Anie Simon. W zaledwie tydzień zrobiłyśmy tu 5 dużych sesji magazynowych, przerobiłyśmy chyba tonę warzyw i umyłyśmy chyba ze 150 garnków, albo raczej wszystkie 3 sztuki, które tu mamy umyłyśmy po 50 razy. Nie ma znaczenia -ważne, że od wschodu do zachodu słońca pracowałyśmy dzielnie i udało nam się skończyć pracę przed czasem- tak że dzisiaj już tylko odpoczywamy. Wyjadamy to co zostało po tych wszystkich pysznych sesjach, wystawiamy twarze do słońca, sokujemy kilogramy czerwonych pomarańczy zrywanych w lokalnym sadzie i łapiemy aparatami sycylijską złotą godzinę (bo co robią fotografki po pracy dla przyjemności??- no przecież, że fotografują). A u Was w Polsce, jaka pogoda?? Warto wracać??
Witam serdecznie, dziś przepis na mój ulubiony zielony koktajl. Dodam, że obecnie ulubiony- bo moje sympatie w tym względzie potrafią się dość często zmieniać. Dlaczego? Może dlatego, że piję zielone koktajle bardzo często i staram się aby nie popadać w rutynę i dostarczać organizmowi cały wachlarz wartości odżywczych?
Prezentowane dziś zdjęcia i przepis pochodzą z mojej stałej autorskiej rubryki w magazynie Moje Gotowanie. Już od 20 lutego znajdziecie w kioskach marcowe wydanie magazynu a w nim przepisy na wszystkie przedstawione na dzisiejszych zdjęciach zielone koktajle oraz sporą garść informacji jak z głową przejść na marcowy zielony detoks. A wszystko to aby uniknąć lub pozbyć się marcowej chandry i z pełną energią ruszyć ku wiośnie. Niech Moc będzie z Wami- Wszystkiego Zielonego Wam życzę!!!
ZIELONY KOKTAJL „OSTRY SHREK”
(z zielonym chili i kolendrą)
1 garść liści szpinaku
liście z 1 doniczki kolendry
kawałek zielonego świeżego chili lub papryczki jalapeno
parę liści świeżej mięty
1 duże dojrzałe mango
sok z 1 limonki
10 cm kawałek ogórka szklarniowego
woda kokosowa lub świeży sok jabłkowy lub pomarańczowy- 1-2 szkl
kostki lodu
Wszystkie składniki miksujemy dokładnie na idealnie gładki koktajl dodając tyle płynu aby uzyskać ulubioną konsystencję.
Kostki lodu są potrzebne aby: 1. Koktajl smakował lepiej (schłodzone zielone koktajle zyskują mocno na smaku) , 2. Miał gładszą konsystencję(kruszony lód pomaga w rozdrabnianiu), 3. koktajl pozostał żywy (tzn aby jego temperatura podczas miksowania nie podniosła się tak aby wpłynęło to na utratę składników odżywczych) .
Turnus I- Drużyna Kalosza, od lewej stoją, Justyna, Kamila, miedzianowłosa Aurelia, Marta, Magda, Joanna, Dominika , Ja, Monika, Elżbieta, na dole od lewej Joanna, Kasia, Renata a fotografuje nas Magda Wasiczek.
Witam Was serdecznie. Od mojego zeszłorocznego Fotograficznego SPA minęło już ponad 3 miesiące a ja niestety nie znalazłam przestrzeni życiowej aby o nim na blogu napisać (więcej o tym dlaczego tutaj). Powoli jednak wychodzę na prostą, dochodzę do siebie i nadrabiam zaległości, przyszła więc i kolej na tą- długo oczekiwaną relację. Mam nadzieję, że Wam się spodoba i zainspiruje aby w przyszłym (bądź w obecnym bo mamy już przecież 2019!) roku wybrać się ze mną na Sycylię. To jak kto jedzie? Tylko uwaga bo to jazda bez trzymanki!
Turnus II, stare weteranki, wystrzałowe babki, które były już ze mną na niejednym wyjeździe (stąd zdecydowanie dziwnie widoczny stan zbiorowej niepoczytalności. Zdjęcie robi mocno wystraszony naszym stanem kierowca- stąd jego kiepska jakość (nie kierowcy, tylko zdjęcia 🙂 Od lewej górny rząd Kasia, Iwona, Dorotka, Kasia, Magda, Magda, Ola, Magda, Ania, na dole od lewej, Magda, Dorotka, Marzena, Ja, Ania.
Otóż, jak wszyscy stali czytelnicy mojego bloga wiedzą- co roku organizuję fotograficzno-kulinarne wyjazdy dla moich najlepszych kursantek fotografii kulinarnej (więcej o kursach tutaj). Zawsze są to wyjazdy w 100% babskie, niegdzie nieogłaszane bo to swoiste i specyficzne połączenie „studiów podyplomowych” po moim kursie i wyjazdu integracyjnego dla moich kursantek. Tutaj i tutaj macie relacje z wcześniejszych wyjazdów. A TUTAJ film z ostatniego wyjazdu z I turnusu, który nakręciła telefonem Dominika Rybicka- jedna z uczestniczek widoczna na poniższym zdjęciu.
Po lewej Dominika w obiektywie Magdy Wasiczek, po prawej zdjęcie autorstwa Dominiki pokazujący stół na naszym hotelowym patio podczas porannej kawy i NIE, niestety Canon nie był sponsorem naszego wyjazdu
Ucząc stale i nieprzerwanie fotografii kulinarnej od ponad 5 lat, spotykam w moim studio wiele niesamowitych, zakręconych na punkcie tej pasji kobiet. Z wieloma mam okazję się zaprzyjaźnić bo spędzamy w swoim towarzystwie (często w systemie nauki jeden do jeden) wiele godzin. Kiedyś zapragnęłam aby te najciekawsze, najzdolniejsze i najfajniejsze kursantki jakoś ze sobą połączyć i poznać. Bo mocno wierzę w synergię, w to że kiedy spotykają się odpowiedni ludzie i robią coś wspólnie to mają 10 razy większe możliwości niż suma ich pojedynczych potencjałów. Poza tym wierzę też w solidarność kobiet, sisterhood i przyjaźń, która rodzi się ze wspólnej pasji.
Po prawej Justyna a po lewej zdjęcie, które właśnie robi na najbardziej fotogenicznych schodach świata.
I wszystkie te moje przekonania stały się bazą do organizowania tych pięknych corocznych wyjazdów, którym nadałam nazwę Fotograficzne SPA. Bo takie te wyjazdy właśnie są- to nie są stricte warsztaty czy wyjazdowe kursy- to raczej jest wspólne doświadczanie i fotografowanie w cudownych miejscach oraz możliwość poznania osób o takiej samej pasji życiowej.
Jak zwykle mamy wielkie szczęście do przystojnych i cierpliwych modeli, na zdjęciu jeden z lokalnych robotników prezentuje specjalnie dla nas ręczny zbiór oliwek starą tradycyjną metodą. Zdjęcie lewe GreenMorning.pl, zdjęcie prawe Dorota Tyszka
Są kobiety, które lubią jeździć do kurortów, pięciogwiazdkowych hoteli, robić zakupy odzieżowe w Mediolanie i wylegiwać się na plaży. My do nich nie należymy- wolimy oglądać wschody słońca chodząc po łąkach pełnych rosy, zbierać pomarańcze,cytryny i granaty prosto z drzew, polować na złotą godzinę w oliwnych gajach, własnoręcznie wałkować ravioli czy buszować po lokalnych targach warzywno-owocowych. To jest nasze SPA.
Magda Wasiczek- my sister in photography- pokazuje dziewczynom jak fotografować oliwki.
Tegoroczne było szczególne. Po raz pierwszy zdecydowałam się na organizację aż 2 turnusów gdyż jedna cała grupa zebrała się właściwie od razu z weteranek moich wcześniejszych wyjazdów. Taki komplet bardzo dobrze świadczył o mnie jako organizatorce ale nie dawał możliwości zabrania na wyjazd nowych dziewczyn, które pojawiły się u mnie na kursach w ostatnim roku. I tak suma sumarum udało mi się zabrać na Sycylię aż 25 osób!!!
Tegoroczny wyjazd był też szczególny ze względu na porę roku (z reguły latamy na Sycylię w zimie w środku sezonu cytrusowego) tym razem postanowiłyśmy odwiedzić wyspę jesienią pod koniec października aby zdążyć fotografować zbiory oliwek, uprawy granatów i plantacje opuncji figowej.
Buszujące w granatach Ania, Marzena i Dorotka, fot. Dorota Tyszka
W planie 5 dniowego wyjazdu było: fotografowanie na 4 farmach (oliwnej, cytrusowej, granatowej i opuncji figowej), wizyta w lokalnej tłoczni oliwy z oliwek, spotkanie i degustacja oliwy z najlepszym znawcą tego produktu na Sycylii. Oprócz tego fotografowanie na zabytkowym pięknym targu warzywno-owocowym w Katanii oraz wizyty w lokalnych restauracjach.
Nauki i rozkminiania sprzętu ciąg dalszy.
W dalszej kolejności- wspólne fotografowanie,komponowanie i stylizowanie kulinarne oraz możliwość plenerowej sesji fotograficznej z najsłynniejszą polską fotografką macro- Magdą Wasiczek- która co roku jest honorowym gościem naszych wyjazdów.
Stylizuję i fotografuję granatową sesję dla magazynu Moje Gotowanie, obok mnie nieoceniona i zawsze pomocna Dorotka Ryniewicz
Wszystko to w najpiękniejszym miejscu na świecie- Pietre di Gelo -małych hoteliku położonym w samym środku bio-plantacji cytrusowej (znanej w Polsce dzięki możliwości zamawiania od nich przesyłek ze świeżymi ekologicznymi cytrusami- zerknijcie TUTAJ). Paręnaście hektarów sadów pomarańczowych dookoła i widok przez okno na dymiącą Etnę poza tym pogoda bardziej letnia niż późnojesienna. Czego można chcieć więcej?
Czekamy na pyszny obiad a pogoda nas rozpieszcza.
No oczywiście dobrego włoskiego jedzenia! I tego na moich wyjazdach nigdy nie brakuje. Zawsze jemy, lokalnie, pysznie i wegetariańsko, najczęściej również zupełnie ekologicznie.
Zawsze zasiadałyśmy do pięknie zastawionego stołu i jak to blogerki kulinarne nie mogłyśmy się oprzeć, żeby nie stanąć na krzesełku. Na całe szczęście tu każdy rozumiał tą potrzebę i niczemu się nie dziwił. Fot. lewa Dorota Tyszka, fot. prawa GreenMorning.pl
Zawsze też poznajemy ciekawych ludzi, najczęściej rolników z pasją, którzy w swoją pracę wkładają całe serce i starają się coś zrobić dla swojej małej sycylijskiej ojczyzny. To często ludzie nietuzinkowi z szerokimi horyzontami i życiową misją.
Poranny fotograficzny fitness w wykonaniu Moni, Renatki i Kasi
Jak choćby Andrea Valenziani, który od lat promuje na wyspie ekologiczne rolnictwo i ideą kooperatyw rolniczych. W tym roku było też nam niesamowicie zobaczyć wśród jego robotników paru młodych chłopców- uchodźców z ogarniętej wojną Afryki. Farma nie tylko daje tym młodym ludziom pracę ale i bierze udział w ich edukacji i asymilacji w społeczności lokalnej.
A to już ktoś bardzo szczególny- jeden z uchodźców pracujących na farmie naszych gospodarzy i jego oszołamiająco piękne i fotogeniczne dłonie. Fot. lewa GreenMorning.pl fot.prawa Dorota Tyszka
Pierwszy turnus przypadł nam na bardzo ulewne deszcze (najczęściej padające nocą), które niestety wywołały lokalne podtopienia i powodzie na całej wyspie- my jednak jakoś uniknęłyśmy skutków tego kataklizmu- jedynie wszędzie wędrowałyśmy po prostu w kaloszkach (stąd nazwałyśmy się Drużyną Kalosza).
Po lewej Joanna lewitująca w starym oliwnym gaju, po prawej widok dla którego kazałyśmy się zatrzymać naszym kierowcom „tu, natychmiast, tak, na tym zakręcie!!!”. Po 2 dniach przestali się dziwić już czemukolwiek i zatrzymywali się tam gdzie chciałyśmy.
Co one tutaj fotografują, nie mam pojęcia ale na pewno jest to coś pięknego i godnego uwiecznienia.
„Jezu co te kobiety tu wyprawiają!! Ile zamieszania! Już by sobie poszły bo pospać na słońcu nie dają.” Fot. lewa GreenMorning.pl, fot.prawa Dorota Tyszka
Pogoda podczas drugiego turnusu rozpieściła nas za to i miałyśmy przez cały pobyt wspaniałe słońce i przyjazną temperaturę. Co widać po strojach dziewczyn.
Strasznie trudno być i modelką i nauczycielką w jednej osobie ale „ja nie dam rady?!”
Tegoroczną nowością było fotografowanie granatów i opuncji figowej. Zarówno te pierwsze i jak i drugie owoce okazały się być wielkim wyzwaniem fotograficznym.
Zagubiona na plantacji opuncji figowej, gdzie czułam się zupełnie jak w muzeum rzeźby nowoczesnej. Fot. Magda Wasiczek
Owoce opuncji figowej to jadalne „wypustki” wielkich kaktusów, które wyginają się we wszystkie możliwe strony i kształty. Smakiem przypominają trochę melona i są przepyszne, trudno się je obiera bo mają malusieńkie prawie niewidoczne gołym okiem kolce, które jeśli nie użyjesz rękawiczek wbiją się w twoje dłonie i zostaną tam na długie tygodnie. Wizyta na takiej plantacji to zupełnie surrealistyczne przeżycie- ja czułam się tam zupełnie jak w muzeum rzeźby nowoczesnej.
Telefonem też można, Kasia prezentuje nam uchwycone właśnie piękne widoki, które znalazła za rogiem a chwilę w kadrze chwyta Dorota Tyszka
Granaty też okazały się niełatwym modelem do uwieczniania na zdjęciach. Plantacja była zupełnie nowoczesna a więc wyposażona w specjalne rusztowania podtrzymujące drzewa oraz folie ochronne pod drzewami ,które chronią rośliny przed szkodnikami (ależ to niefotogeniczne było!) a same owoce bardzo wyświecały się w ostrych promieniach sycylijskiego słońca- ale przecież my się nigdy nie poddajemy i jakoś dałyśmy sobie radę aby przywieźć na kartach pamięci tysiące wspaniałych kadrów z każdej odwiedzonej plantacji.
Nie mogłyśmy się oderwać od tych pięknie obwieszonych owocami drzew.
Zabrałyśmy również do domu w walizkach kilogramy owoców i hektolitry świeżo wyciskanej oliwy z oliwek (wiecie takiej która pachnie skoszoną trawą) . Bo jakże mogłybyśmy zrobić inaczej skoro to była oliwa z oliwek, których zbiory obserwowałyśmy i w której wyciskaniu brałyśmy czynny udział w lokalnej tłoczni.
W miejscowej tłoczni oliwy z oliwek też robimy zamieszanie fotograficzne. Tyle kontenerów ze świeżymi oliwkami aż grzech byłoby nie fotografować.
Zapakowałyśmy też oczywiście walizki wszystkimi pysznościami, które co roku nabywamy na lokalnym targu w Katanii- to moim zdaniem jeden z bardziej fotogenicznych targów warzywnych we Włoszech.
Jak zwykle obowiązkowa na moich wyjazdach fotograficznych wyprawa na lokalny targ warzywny- ten w Katanii nie ma sobie równych.
Fot. lewa GreenMorning.pl fot. prawa Magda Wasiczek uwiecznia fotografującą Magdę Rus
Justyna Porowa w akcji stylizuje kompozycje z oliwkami. Fot. Magda Wasiczek
A to już pożegnalna kolacja, przy pięknie zastawionym stole, gdzie dla każdej z nas czeka puszka oliwy z oliwek, świeżo tłoczonej na naszych oczach z oliwek, których zbiory miałyśmy okazję oglądać i fotografować. A na zdjęciu prawym, Franceska Valenziani, właścicielka hotelu, przygotowuje okazałe bukiety które ozdobią nasz stół.
W hotelu, w którym mieszkamy fotogeniczny jest praktycznie każdy zaułek i szczegół.
A cały ten wyjazd nigdy by się nie odbył i nie byłby taki świetnie zorganizowany, gdyby nie ta piękna kobieta widziana na poniższym zdjęciu. Justyna Podlaska- właścicielka Incampagna.pl– Polka, która zamieszkała na Sycylii parę dobrych lat temu i od tamtej pory sprzedaje i promuje sycylijską żywność w Polsce. Tego roku choć w całkiem widocznej ciąży i z drugim małym dzieckiem u boku jak zwykle zorganizowała cały nasz przyjazd i wszystkie atrakcje na tip-top. Justyno- jesteś profesjonalistką w każdym calu- dziękujemy z całego serca!
A to już ktoś, bez kogo wszystkie fotograficzne SPA na Sycylii nie mogłyby zaistnieć-Justyna Podlaska z Incampagna.pl – nasza nieoceniona gospodyni i organizatorka wszystkich wypraw na zewnętrzne plantacje
I choć przyjechałyśmy w tym roku poza sezonem cytrusowym to i tak udało nam się fotografować w pomarańczowych sadach- co prawda owoce jeszcze nie dojrzały ale my się tym i tak nie przejmowałyśmy. Na zdjęciu przyjaciółki z jednego pokoju Kasia i Renata.
To był bardzo udany wyjazd (w bardzo mało udanym dla mnie 2018 roku). Tym bardziej się cieszę, że mogłam spędzić te piękne beztroskie chwile w tak zacnym towarzystwie. Dziękuję Magdzie Wasiczek za „honorowe obywatelstwo” podczas naszych wyjazdów dziękuję też wszystkim dziewczynom z tegorocznego SPA: aż czterem kolejnym Magdom, dwóm Aniom, trzem Kasiom, dwóm Joannom, dwóm Dorotkom, Renacie, Aureli, Kamili, Justynie, Dominice, Marzenie, Oli, Monice, Marcie, Iwonie i Elżbiecie. Mam nadzieję, że spotkam się przynajmniej z niektórymi z Was również za rok i że jak zwykle dołączy do nas ktoś nowy.
Kto wie- może będziesz to właśnie TY, KTÓRA akurat czytasz ten post. Chciałabyś z nami wybrać się w przyszłym roku na Fotograficzne SPA?? Jeśli tak- koniecznie zostaw swój ślad w komentarzu poniżej!!!
Witam Moi Drodzy Stali Czytelnicy! (bo są tu jeszcze tacy???, Prawda???). Bardzo mnie mało ostatnio- tutaj na blogu i w mediach społecznościowych i pewnie jeszcze chwilę mnie tu regularnie nie zobaczycie więc uznałam, że należy Wam się krótkie wyjaśnienie.
2018 rok był najtrudniejszym rokiem mojego życia z dużą życiową traumą, która zmusiła mnie do zatrzymania się i zajęcia trochę innymi obszarami życia. Nie przypuszczałam, że istnieje coś, co jest mnie w stanie tak życiowo zatrzymać i przewrócić. Skoro nie przypuszczałam to … dostałam… życiowe doświadczenie, które mnie mocno przerosło. Odrabiam więc powoli swoją życiową lekcję, twardo trzymając się zasady, że ” Sometimes to get what you need- you have to go thru things you never wanted”. Jeszcze się w pełni nie podniosłam, dopiero czasami sobie siadam (ale to zawsze już lepiej niż tylko leżeć ;))) Staram się oswajać z życiem w którym zdarzają się porażki (bo to dla mnie nowość) i z tym, że kiedy się upada to choć głowa mówi „wstawaj, natychmiast, zrób coś, otrzep się, idź dalej” to ciało protestuje i odmawia współpracy. Doświadczam drugiego bieguna mojej dotychczasowej rzeczywistości, moje wahadło wychyliło się mocno w przeciwległą stronę. Już wiem po co- żebym nauczyła się w życiu łapać lepszy balans i żyć gdzieś pomiędzy tymi dwoma biegunami. Staram się więc nie oporować przed tym co jest i … odpuszczać. Dla mnie- sprawczej kobiety sukcesu- to przerażające doświadczenie i wielkie wyzwanie. Ale jak twierdzi moja terapeutka- „silne osobowości potrzebują mocnych życiowych lekcji – na innych się nie potrafią nauczyć”. Uczę się więc z oporami i bardzo powoli- zabiera to często większość mojego czasu i energii, których nie starcza już na inne rzeczy…i właśnie z takiego powodu mnie tutaj dla Was ostatnio mniej. A teraz już tylko o granatach!!!
Będąc w październiku na Sycylii, podczas mojego corocznego Fotograficznego SPA, (którego cały czas jeszcze nie zdążyłam zrelacjonować na blogu, z powodów wyżej opisanych, więc wklejam link z zeszłorocznej relacji 🙂 ) odwiedziłam z moimi kursantkami farmę na której uprawia się granaty. Co roku podczas organizowanych przeze mnie wyjazdów dla ekskluzywnego grona osób, które uczestniczyły w moich kursach fotografii kulinarnej odwiedzamy ciekawe farmy i uprawy aby móc fotografować egzotyczne owoce i warzywa. I choć tegoroczny wyjazd kręcił się bardziej wokół fotografowania oliwek (ich zbiorów i tłoczenia oliwy) to znalazłyśmy również czas aby odwiedzić inne jesienno-sezonowe uprawy. Takim miejscem z pewnością była położona pół godziny drogi od Katanii- farma Gaetano Tirro gdzie uprawianych jest paręnaście odmian granatów. Jej właściciel- zakręcony, młody (przystojny!) włoski agronom- krzyżuje, eksperymentuje i tworzy nowe odmiany tego owocu. Bo nie wiem czy zauważyliście, że granaty (zresztą jak każde obecnie owoce) można kupić w paru różnych odmianach. Różnią się one nie tylko gabarytami czy barwą skórki ale głównie wielkością i kolorem ziaren, o które przecież nam w granatach chodzi. Im ciemniejszy kolor purpury tym smak ziarenek bardziej kwaśny i cierpki, im ziarna większe i jaśniejsze (niektóre potrafią być nawet różowe, żółte czy prawie przezroczyste) tym smak słodszy- a twarda pestka w środku ziarenka mniejsza. Próbowałyśmy na farmie paru odmian prosto z nagrzanych słońcem drzew i czułyśmy wielką różnicę. Oczywiście na pewno nie taką jak właściciel farmy, który jest wielkim smakoszem tego owocu oraz poszukiwaczem „granatowego Graala” – odmiany doskonałej, nie za cierpkiej, nia za słodkiej z wielkimi soczystymi pestkami w środku, takiej która będzie odporna na choroby, nie będą lubiły jej mrówki (oj bo mrówki uwielbiają granaty, chodzą całymi tabunami po drzewach i nadgryzają owoce) a jej gałęzie będą w stanie same utrzymać ciężkie owoce bez specjalnego systemu rusztowań. Bo granaty na farmie rosły na nie za wysokich drzewach podobnych do naszych jabłoni. Trochę się czułam na farmie Gaetano Tirro jakbym była w podwarszawskim Grójcu, które jest naszym zagłębiem jabłkowym. Choć przyznać muszę i myślę, że zgodzą się ze mną wszystkie moje fotograficzne kursantki, które brały udział w wyjeździe, że wbrew naszym wielkim oczekiwaniom granaty okazały się być owocami BARDZO trudnymi do fotografowania (w przeciwieństwie do oliwek i oliwnych drzew, które są chyba najfotogeniczniejszymi drzewami na świecie).
Podjęłyśmy jednak wyzwanie i spędziłyśmy cały dzień najpierw fotografując owoce w sadach na drzewach a potem stylizując przywiezione plony w naszym hotelu. Ja uparłam się fotografować granaty na pięknych, starych piaskowych schodach prowadzących do biura właścicielki naszego hotelu (Pani wykazała się ogromną cierpliwością przeskakując za każdym razem przez moje kompozycje kiedy chciała wejść lub wyjść ze swojego biura- za co jestem jej niezmiernie wdzięczna). Tak powstała prezentowana Wam dziś sesja, która opublikowana została w mojej stałej autorskiej rubryce w styczniowym wydaniu magazynu Moje Gotowanie. Znajdziecie tam przepisy na pyszne śródziemnomorskie smakołyki okraszone ziarnami granatu z których najbardziej chyba polecam pieczone plastry bakłażana z serem labneh i oliwkami- (granat komponuje się z tym daniem idealnie). Jest też domowy hummus, tabbouleh, bruschetta która zamiast pomidorów ma ziarna granatów (pycha!) oraz wegańska panna cotta na mleku migdałowym (równie pyszna jak klasyczna jej wersja). I właśnie przepisem na taką panna cottę, dzięki uprzejmości redakcji Mojego Gotowania, dzielę się z Wami dzisiaj. Wam życzę smacznego a sama wracam do odrabiania swoich życiowych lekcji.
Ściskam Was mocno.
ps. W prezentowanej dziś sesji pomagała mi nieoceniona Dorotka Ryniewicz z Lipkowego Domku. Dorotko dziękuję Ci serdecznie- bez twojego entuzjazmu i twoich pięknych dłoni- nie dałabym rady 🙂
WEGAŃSKA PANNA COTTA Z GRANATAMI
(na migdałowym mleku i kokosowej śmietance)
1 szkl mleka migdałowego (słodzonego)
1 szkl śmietanki kokosowej (z puszki)
1/3 szkl cukru
1 laska wanilii (nie zastępuj niczym innym)
1/2 łyżeczki agaru
na sos
1/2 szkl soku z granatu
100g żurawiny
2-3 łyżki cukru żelującego (1:3)
do dekoracji:
Ziarna granatu, pokruszone pistacje, liście mięty, migdały
Mleko i śmietankę wymieszaj z agarem (możesz najpierw zrobić to w mniejszej ilości i rozetrzeć na papkę, żeby uniknąć grudek) , dodaj wyskrobane ze strąka nasionka wanilii i cukier. Doprowadź do wrzenia i na malutkim ogniu cały czas mieszając gotuj jeszcze około 5 minut. Przelej przez drobne sitko (koniecznie!) do silikonowych foremek, plastikowych kubeczków lub filiżanek. Pozostaw do ostygnięcia i wstaw do lodówki na co najmniej 3 godziny.
Żurawinę zmiksuj w blenderze i przetrzyj przez sitko, dodaj sok z granatów i zagotuj, dodaj cukier żelujący i gotuj przez 1-2 minuty. Pozostaw do ostygnięcia i polej panna cotty (jeśli sos za bardzo zgęstnieje dodaj odrobinę ciepłej wody i wymieszaj) , układaj na wierz każdej spora garść ziaren granatu, posypuj orzechami i migdałami, dekoruj listkami mięty.
Uważaj z agarem, każdy proszek jest trochę inny. Kiedy dodasz go za dużo deser zacznie się kruszyć i straci swoją jedwabistą konsystencję. Kiedy będzie go za mało deser się nie zetnie. Ja wolę dodawać agar stopniowo i próbować- wystarczy łyżeczkę z odrobina płynu wstawić na chwilkę do zamrażalnika i już wiesz jaka będzie konsystencja. Jeśli za rzadka czasami wystarczy dłużej pogotować, jeśli za gęsta można dodać więcej płynu i znowu zagotować- w agarze fajne jest to, że proces ścinania agarem jest odwracalno-powtarzalny- więc można próbować do woli.
Moi Drodzy, chciałam Wam serdecznie w imieniu Kasi Hutnej (właścicielki Pałacu Kamieniec) i swoim – bardzo serdecznie podziękować za tak liczny udział w konkursie. Wszystkie nadesłane prace obejrzałyśmy z przyjemnością i niezwykle uważnie. Bardzo szybko okazało się również, że byłyśmy jednomyślne w werdykcie.
Zanim jednak o tym kto wygrał, chciałam się z Wami podzielić pewnym dylematem, który mnie spotkał w związku z pałacowym konkursem. Otóż okazało się, że najbardziej spodobały się nam (zarówno mi jak i Kasi Hutnej) zdjęcia osoby, którą znam. I zamiast po prostu się nie zastanawiać i przyznać nagrodę osobie, która na to najbardziej wg. mnie zasłużyła zaczęłam kombinować i myśleć ” ale czy to wypada?” , „a pewnie sobie ludzie pomyślą że nagroda przyznana po znajomości”, „a zrobi się niepotrzebny ferment i pożywka dla heiterów”, „a będę się musiała tłumaczyć niepotrzebnie” itp. itd. Tak się od tych swoich myśli nakręciłam, że stwierdziłam, że nagrodę główną w konkursie przyznamy komuś innemu.
Kasia Hutna za szczęśliwa z moich dylematów nie była ale pochyliła się ze mną znowu nad zdjęciami i wybrała ze mną kogoś innego. Uznałyśmy sprawę za załatwioną i rozstałyśmy się w zgodzie. Wróciłam jednak do domu i nie czułam się zbyt dobrze z tym co zrobiłam, coś mnie cały wieczór uwierało. W końcu zrozumiałam co.
I tu pozwolę sobie na mała prywatę. Ostatni rok to najcięższy rok mojego życia. Z dużą życiową traumą, którą powoli z wielkim trudem staram się zamienić w życiową lekcję przy pomocy dwóch terapeutów. Jeden z nich od miesięcy męczy mnie prostym ćwicieczniem, które daje niezwykły wgląd w siebie. Najprościej opisałabym je tak: jeśli masz podjąć w życiu jakąś decyzję, przyglądnij się swoim motywacjom: z jakiego powodu chcesz podjąć dane działanie, czy kieruje Tobą miłość- wtedy idź w tą stronę, czy kieruje Tobą strach- wtedy koniecznie się zatrzymaj i przyjrzyj się czego się tak naprawdę boisz i czy strachy te są realne a nawet jeśli są to czy warto aby twoim życiem i motywacją kierowała akurat ta emocja.
No więc, cóż, kiedy przyjrzałam się mojemu „naprawionemu” werdyktowi konkursowemu- stwierdziłam w całej rozciągłości, że moja decyzja była podyktowana wyłącznie strachem. Zatrzymałam się więc, pomyślałam jeszcze raz, włączyłam racjonalizm, zadzwoniłam do paru znajomych i zapytałam co oni zrobiliby w mojej sytuacji i zrozumiałam, że – i co z tego, że konkurs wygra osoba, którą znam, połowa zgłoszeń wpłynęła od osób, które znam (ponieważ, np. były moimi kursantkami), co z tego, że komuś może się nie spodobać mój werdykt- jakikolwiek by nie był -zawsze znajdzie się ktoś komu się będzie nie podobał i najważniejsze- jakim prawem, w ogóle, mogę zabierać nagrodę komuś, komu się ona zdecydowanie należy bo bardzo się postarał i zrobił (wg mnie i drugiego jurora) najlepsze zdjęcia na ten konkurs. I TYLKO dlatego ma tego konkursu nie wygrać, ponieważ mnie zna?!!! Ależ pokraczne myślenie!!!
Otrząsnęłam się więc z niego szybko, zadzwoniłam następnego ranka do Kasi Hutnej, przeprosiłam bardzo za moją panikę i wróciłam do pierwotnego i jedynego wg. nas obu, słusznego werdyktu.
Więc, nagrodę główną w konkursie jury jednogłośnie zdecydowało się przyznać Katarzynie Łaski za serię zdjęć śniadania z kozim twarożkiem. Przekonała nas piękna pałacowa stylistyka, kolorystyka zdjęć idealnie dopasowana do wnętrz Pałacu Kamieniec oraz dbałość o szczegóły kompozycyjne. Bonusem było piękne światło na zdjęciach oraz to, że sesja została wykonana specjalnie na konkurs (co nie było warunkiem koniecznym jednak bardzo dobrze świadczyło o determinacji zgłaszającej). Poniżej nagrodzone zdjęcie a TUTAJ (click) możecie obejrzeć całą sesje zamieszczoną na stronie FB Kasi. Kasiu- bardzo gratuluję zasłużonej nagrody- twoje śniadanie wygląda królewsko- obie z właścicielką pałacu- stwierdziłyśmy, że bardzo chciałybyśmy siedzieć przy tym stole i jeść te pyszności.
Nagroda główna więc rozdana i to mógłby być już koniec ale nie jest 🙂 Ponieważ postanowiłam przyznać jeszcze dwa wyróżnienia i nagrodzić je kuponami rabatowymi na moje kursy fotografii kulinarnej. A wędrują one do:
I tym razem to już wszystko, jeszcze raz dziękuję za wspaniała zabawę i liczne zgłoszenia oraz mocno gratuluję wygranej i wyróżnień. Osoby nagrodzone proszę o kontakt pod adresem greenmorning.pl@gmail.com abym mogła Wam wysłać mailowo nagrody.